Εξ’ αντανακλάσεως »αντί» ρατσισμός ή επαναστατικός/προλεταριακός διεθνισμός;
kouna mouta : Δεν συμφωνώ ούτε με την αμφισβήτηση και απόρριψη του λενινισμού όπου η έννοια της πρωτοπορίας ή κατά Γκράμσι του οργανικού διανοούμενου εντελώς απλοϊκά θεωρείται εισαγωγή της συνείδησης »απ’έξω». Άλλωστε αυτή είναι διαχρονική διαφωνία κομμουνιστών – αναρχικών. Αλλά ούτε και με την άποψη ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα, η καθημερινή πείρα ειδικά των τελευταίων μνημονιακών χρόνων άλλα αποδεικνύει. Σε όλα τα υπόλοιπα συμφωνώ και προσυπογράφω.
________
Πολύκαρπος Γεωργιάδης
Το καλοκαίρι του 2010 μια ρατσιστική δολοφονία έλαβε χώρα στην Ήπειρο. Μόνο που αυτή τη φορά ο ρατσιστικός φόνος δεν αφορούσε την ελληνική νότια Ήπειρο, αλλά την αλβανική βόρεια Ήπειρο. Και το θύμα της εθνικιστικής βίας δεν ήταν κάποιος αλβανός μετανάστης, αλλά ένας μειονοτικός έλληνας, ο οποίος είχε το θράσος να μιλά τη μητρική του γλώσσα χωρίς να πάρει την έγκριση των εθνικιστικών ουραγκοτάγκων (που αυτή τη φορά έτυχε να έχουν αλβανική καταγωγή).
Θα μπορούσαν οι ελληνικές αντιρατσιστικές οργανώσεις, ο α/α χώρος και οι οργανώσεις μεταναστών, με αφορμή το γεγονός αυτό, να καλέσουν σε μια διεθνιστική συγκέντρωση για την καταδίκη τόσο του ελληνικού, όσο και του αλβανικού φασισμού. Δεν το έκαναν όμως. Μήπως η ρατσιστική δολοφονία ενός έλληνα είναι ήσσονος σημασίας σε σχέση με τις δολοφονίες των μεταναστών;
Το κενό έσπευσε να το καλύψει η φασιστική και φασίζουσα Άκρα Δεξιά για να προτάξει τον ντόπιο εθνικισμό, ως απάντηση στον »ξένο» εθνικισμό. Η φύση απεχθάνεται τα κενά. Κι αν εμείς κοιμόμαστε με τις σίγουρες και δοκιμασμένες συνταγές, τότε δίνομε χώρο στους ντόπιους ουραγκοτάγκους του εθνικισμού. Έλλείψη αντανακλαστικών και φαντασίας; Ίσως, αλλά το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο. Και πιο βαθύ.
Μια τεράστια στρέβλωση υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια στο »χώρο». Με περίσση ευκολία αντικαταστήσαμε την ανάλυση του έθνους ως ιστορικού-κοινωνικού δημιουργήματος με έναν απολίτικο και υστερικό αντιπατριωτισμό. Όπως οι οπαδοί του εθνοκρατισμού βλέπουν στο έθνος το μεταφυσικό Καλό, έτσι και εμείς είδαμε ένα μεταφυσικό Κάκο. Στη θέση της αναλυσης βάλαμε μια απλο’ι’κή προβοκατόρικη τακτική άνευ περιεχομένου, μακριά από κάθε έννοια κοινωνικής απεύθυνσης. Αρκούν μερικά σκατολογικά συνθήματα, μπόλικες καμένες σημαίες και άλλα τόσα βανδαλισμένα θρησκευτικά σύμβολα να δώσουν περιεχόμενο στο διεθνισμό; Το αντίθετο! Ο επιφανειακός αυτός ψευτονταντα’ι’σμός υπονομεύει και εξευτελίζει τον διεθνισμό, παίρνοντας τη θέση της κριτικής επαναστατικής πράξης και της γνήσιας διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Ορισμένοι νομίζουν ότι για να γίνουμε διεθνιστές αρκεί ένα προσκύνημα στον αντίπαλο εθνικισμό. Αρκεί να αποκαλούμε την Κωνσταντινούπολη Ινσταμπούλ και την FYROM Μακεδονία κι έληξε το θέμα… Ο αστικός κοσμοπολιτισμός όμως, ακόμα και όταν φοράει κόκκινο ή μαυροκόκκινο ένδυμα δεν γίνεται διεθνισμός. Κι ο Πάγκαλος τα ίδια λέει άλλωστε… Όσο κι αν πασπαλίσουμε με αντιεξουσιαστική φρασεολογία τον μεταμοντέρνο »αντί» ρατσισμό του Κεφαλαίου(τον θρυλικό πολυπολιτισμό), δεν πρόκειται ποτέ να του δώσουμε πολιτικό περιεχόμενο.
Στον κυρίαρχο »αντί» ρατσιστικό λόγο η όλη ανάλυση του ρατσιστικού φαινομένου είτε αποταξικοποιείται, είτε ηθικοποιείται υπερβολικά κι έτσι οι μετανάστες λίγο-πολύ εμφνίζονται ως ιερές αγελάδες και όχι ως ζωντανά υποκείμενα. Στο πρόσωπο του μετανάστη ο μεταμοντέρνος »αντί» ρατσιστής βλέπει μονάχα το θύμα, που πρέπει φυσικά να απελευθερωθεί »απ’ έξω». Ο αριστερός ή αναρχικός οριενταλισμός γεννά μια πατερναλιστική εκτροπή της αλληλεγγύης στους μετανάστες που ξεπέφτει σ’ έναν εξ αντανακλάσεως »αντί» ρατσισμό, που ως κατοπτρικό είδωλο του ακροδεξιού ρατσισμού ουρλιάζει : << Είκοσι χρόνια μάγκας και μαστροπός τώρα θα δεις πως είναι να ζεις σαν αλβανός>>
Συλλήβδην ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, ασχέτως ταξικής θέσης, αποτελείται από »μάγκες» και »μαστροπούς»! Στο ίδιο τσουβάλι αφεντικά και εργαζόμενοι, Κεφάλαιο και Προλεταριάτο, Μπάτσοι και Απεργοί κτλ. Χαρακτηρίζονται -ρατσιστικώ τω τρόπω – ως νταβατζήδες! Ταυτόχρονα ο μεταμοντέρνος »αντί» ρατσιστής μας τρίβει χαιρέκακα(σχεδόν σκατόψυχα) τα χέρια του για την υποβάθμιση της ζωής των »ελλήνων», εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης. Κι όμως δεν είναι όλοι οι »έλληνες» έτσι γενικά κι αόριστα αυτοί που »τώρα θα δουν πως είναι να ζουν σαν αλβανοί»! Δεν είναι οι καπιταλιστές αυτοί που βιώνουν άγρια επίθεση, αλλά οι προλετάριοι!!
Είναι προφανές πως οι »αντί» ρατσιστές του θερμοκηπίου δεν έχουν πατήσει το πόδι τους στις φτωχογειτονιές για να δουν το διάχυτο σεξισμό και στους μετανάστες, τις συνεχείς σεξουαλικές παρενοχλήσεις, το νταβατζηλίκι και το πρεζεμπόριο. Κι όλα αυτά σε αυξημένο βαθμό, όχι φυσικά εξαιτίας του εγκληματικού DNA των »ξένων», αλλά εξαιτίας της ΦΤΩΧΕΙΑΣ και της ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ (φαινομένων ΤΑΞΙΚΩΝ ως το μεδούλι!) που νομοτελειακά γεννούν παραβατικές συμπεριφορές, οι οποίες εκτρέπουν σ’ έναν ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των φτωχών και καταπιεσμένων.
Όπως οι έλληνες έτσι και οι μετανάστες, είναι βουτηγμένοι στις αντιφάσεις και την ιδεολογική σύγχυση. Η ύπαρξη των αντιφάσεων δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μ’ ένα μεταφυσικό τρόμο. Και οι επαναστάτες, άλλωστε, βουτηγμένοι στις αντιφάσεις είμαστε. Δεν είμαστε μια ελίτ υπερανθρώπων! Επαναστατικό μας χρέος, όμως, δεν είναι να κρύβουμε τις αντιφάσεις κάτω από το χαλάκι, αλλά να τις αναδεικνύουμε και να τις πολεμάμε στην πράξη με όπλο την διεθνιστική/ταξική αλληλεγγύη.
Αυτό το είδαμε στην πράξη και με τον ηρωικό αγώνα των 300 απεργών πείνας στην Υπατία και το ΕΚΘ. Ήταν μια ευκαιρία να σφυρηλατηθεί μια σχέση ταξικής αλληλεγγύης ανάμεσα στο ελληνικό και μεταναστευτικό προλεταριάτο, μακριά απ’ τον οριενταλισμό του μεταμοντέρνου »αντί» ρατσισμού. Έγινε κατορθωτό αυτό; Ίσως όχι ολοκληρωμένο, αλλά τουλάχιστον έγιναν τα πρώτα βήματα.
Παρένθεση:
Δεν υποστηρίζω πως υπάρχει ένα σινικό τείχος ανάμεσα στον εξ’ αντανακλάσεως »αντί» ρατσισμό και τον επαναστατικό διεθνισμό. Ακόμα και στο ίδιο το άτομο ή στην ίδια την ομάδα μπορεί να συνυπάρχουν και οι δύο τάσεις. Το ζήτημα είναι πως θα αποφευχθεί ο υστερικός αντιπατριωτισμός των αναρχικών και ο επιφανειακός ανθρωπισμός των αριστερών που ενισχύουν την πρώτη τάση και πως θα προωθηθεί η ταξική αλληλεγγύη που ενισχύει τη δεύτερη.
Κλείνει η παρένθεση.
Εδώ και μερικές δεκαετίες η Ελλάδα, μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό, ανήκει στα εκμεταλευτικά έθνη. Αυτό βέβαια ενισχύθηκε κι από την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλόκ και το άνοιγμα των αγορών στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας. Αυτό το πλασάρισμα της Ελλάδας στα εκμεταλλευτικά έθνη (έστω και ως ουρά και φτωχός συγγενής του Δυτικού Υπεριμπεριαλισμού) προκάλεσε και την συνακόλουθη ενσωμάτωση και μικροαστικοποίηση της ελληνικής εργατικής τάξης, αφού η καταλήστευση των εθνών της καπιταλιστικής περιφέριας ανεβάζει, έστω και προσωρινά, το βιοτικό επίπεδο των εκμεταλλευόμενων τάξεων (που ταυτόχρονα γίνονται εκμεταλλεύτριες σε επίπεδο εθνικό).
Ο τριτογενής τομέας της οικονομίας υπερδιογκώνεται και η μικροαστική ιδεολογία ηγεμονεύει. Ο ψυχαναγκαστικός υπερκαταναλωτισμός στηρίζει τη φούσκα της Ανάπτυξης και η ταξική κινητικότητα διευκολύνει την εσωτερίκευση του μικροαστισμού ακόμα και στα φτωχότερα στρώματα των εργαζομένων. Ας μην ξεχνάμε, όμως, και την πάντοτε παρούσα »εργατική αριστοκρατία» που προστίθεται και αυτή στο συνοθίλευμα των ενδιάμεσων στρωμάτων της ταξικής κοινωνίας.
Η Ελλάδα ως κομμάτι του ιμπεριαλιστικού μπλοκ, ακολουθεί την κλασική μέθοδο της νεοαποικιοκρατίας: το outsourcing, την εξαγωγή της σκοτεινής πλευράς της παραγωγής (οικολογική καταστροφή, πειθαρχημένη και αυστηρά ιεραρχική οργάνωση της εργασίας κλπ.) Το σπρώξιμο της πιο βρώμικης πλευράς της παραγωγικής διαδικασίας γίνεται κυρίως έξω από τα σύνορα του καπιταλιστικού κέντρου, προς τις χώρες της περιφέρειας (το λεγόμενο τρίτο κόσμο). Ο διαχωρισμός όμως, δεν είναι αυστηρά γεωγραφικός. Τρίτος κόσμος υπάρχει και στο εσωτερικό της Δύσης. Έτσι, οι μετανάστες αναλαμβάνουν ως φθηνό ,ευέλικτο και υπάκουο εργατικό δυναμικό την πιο »βρώμικη» πλευρά της παραγωγής. Και εδώ εμφανίζεται και »αντί» ρατσισμός του Κεφαλαίου, ο πολυπολιτισμός.
Σα δίδυμος αδελφός του ρατσισμού του Κεφαλαίου, ο πολυπολιτισμός βλέπει τους μετανάστες ως αναλώσιμη και φθηνή εργατική δύναμη, ως μοχλό πίεσης στους ντόπιους εργαζομένους και άρα ως καλοδεχούμενη προς ενσωμάτωση κοινωνική ομάδα. Το Κεφάλαιο εναλλάσει τον ρατσισμό και τον »αντί» ρατσισμό του ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφεροντά του στην εκάστοτε χρονική συγκυρία. Τα τελευταία χρόνια επίσημο δόγμα του Κεφαλαίου ήταν ο πολυπολιτισμός. Μετά τη συστημική κρίση του 2008, δια στόματος Μέρκελ, το Κεφάλαιο άφησε στην άκρη την »ανεκτικότητα του», σφύριξε τη λήξη του πολυπολιτισμού και επέστρεψε στον επίσημο ρατσισμό (πογκρόμ των Ρομά στη Γαλλία, φράχτης στον Έβρο, Ξένιος Ζευς κλπ.).
Μέσα ,λοιπόν, στον ιδιαίτερο καταμερισμό εργασίας στην Ελλάδα, οι μετανάστες αναλαμβάνουν την »βρώμικη» πλευρά της παραγωγής. Δεν αργεί, όμως, να έρθει και η ενσωμάτωση αρκετών μεταναστών, η μικροαστικοποίηση τους και η δημιουργία ενός νέου καταμερισμού, στο εσωτερικό πλέον των μεταναστών. Έτσι συναντάμε και ορισμένα φαινομενικά παράδοξα γεγονότα, όπως τις λυκοφιλίες ομάδων μεταναστών με ακροδεξιούς, ώστε να διώξουν πιο σκουρόχρωμους μετανάστες!
Όπως βλέπουμε, ο καπιταλισμός στην κίνηση του μεταμορφώνει ραγδαία ρόλους, συμπεριφορές, ιδεολογίες και γεννά συγχύσεις και αντιφάσεις στο εσωτερικό των εκμεταλλευόμενων. Γεννά ένα πολύπλοκο πλέγμα ιεραρχίας και εκμετάλευσης, το οποίο δεν μπορεί να εξηγηθεί και να πολεμηθεί από τις υπεραπλουστεύσεις του υστερικού αντιπατριωτισμού ή της αριστερής εκδοχής του μεταμοντέρνου πολυπολιτισμού. Γεννά μια γενικευμένη μικροαστικοποίηση των συνειδήσεων, όχι μόνο στα μεσοστρώματα, αλλά και στην ίδια την εργατική τάξη και στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Αν και η επίθεση του Κεφαλαίου μετά την κρίση οξύνει και τον ταξικό ανταγωνισμό, ο μικροαστισμός στέκει ακόμα στο θρόνο του, αφού η αλλαγή των συνειδήσεων δεν είναι μια αυτόματη διαδικασία, δεν γίνεται συγχρονισμένα με την αλλαγή των υλικών συνθηκών. Γι αυτό βλέπουμε σήμερα ένα αντιπολίτικο μικροαστισμό, παρά την τόση όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού. Αποτελεί αυτός ο απλο’ι’κός αντιπολίτικος-αντικλεπτοκρατικός λόγος προθάλαμο για μια πιο πλατιά ταξική συνείδηση; Κι αυτή η ταξική συνείδηση μπορεί να δημιουργηθεί αυθόρμητα μέσα από τις τάξεις των καταπιεσμένων;
Κατά την γνώμη μου όχι! Μόνο ένα επαναστατικό κίνημα μπορεί να μπολιάσει την ολοκληρωμένη ταξική συνείδηση στους καταπιεσμένους. Όχι »απ’έξω», όπως πιστεύει ο λενινισμός, αλλά μέσα σε μια αμφίδρομη και συνεξελικτική διαδικασία. Οι επαναστάτες δεν είναι έξω από το προλεταριάτο ώστε να εισάγουν τη συνείδηση στην πλέμπα. Οι επαναστάτες είναι η αιχμή του προλεταριάτου, είναι εκείνο το κίνημα που μπορεί να πραγματοποιήσει την κατά Μαρξ διαλεχτική ένωση της πάσχουσας ανθρωπότητας με τη μαχόμενη ανθρωπότητα.
Χρέος του επαναστατικού κινήματος δεν είναι να χαιδεύει τ’ αυτιά των προλετάριων (ντόπιων και μεταναστών). Χρέος του επαναστατικού κινήματος δεν είναι να χαδεύει τ’ αυτιά των προλετάριων (ντόπιων και μεταναστών). Χρέος του επαναστατικού κινήματος είναι να λειτουργήσει ως ξυπνητήρι, να αφτπνίσει τις εν υπνώσει συνειδήσεις, να κοινωνικοποιήσει την ιδέα της Επανάστασης, να ριζοσπαστικοποιήσει τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο για την καταστροφή της ιεραρχικής/ταξικής κοινωνίας, για την καταστροφή όλων των αιτιών που δημιουργούν τη φτώχεια και την εξαθλιώση κι επομένως γεννούν την προσφυγιά και τη μετανάστευση.
Όσοι επιμένουν σε μια επαναστατική και διεθνιστική προοπτική και δεν επαναπαύονται στον έυκολο βερμπαλισμό του υστερικού αντιπατριωτισμού και του αντίστροφου ρατσισμού, θα βρίσκονται πάντα στο πλευρό των αγωνιζόμενων προλετάριων, ελλήνων και μεταναστών, παρά τις όποιες αντιφάσεις και αδυναμίες τους.
Ξένοι για μας μόνο οι καπιταλιστές και τα μαντροσκυλά τους. Και οι διεθνιστές αντί να φωνάζουν αντεστραμμένα συνθήματα εναντίον των ελλήνων, προτιμούν το παλιό καλό:
ΤΕΥΧΟΣ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2012
ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ 
Μοιραστείτε τις σκέψεις σας