Συνδικαλισμός

Θύμα της γενικότερης απαξίωσης σήμερα είναι και οι συνδικαλιστικοί φορείς. Η πολιτική αναξιοπιστία έχει συμπαρασύρει και όλους τους κλάδους που συσχετίζονται με αυτήν. Επίσης, η ίδια η πολιτική, ευθύνεται και για τις λοξές πορείες του συνδικαλισμού επηρεάζοντάς τον είτε άμεσα είτε έμμεσα με τα πολιτικά δρώμενα και αποφάσεις. Η κοινή γνώμη πιστεύει ότι ο ρόλος των εκπροσώπων των εργαζομένων, είναι πλέον περισσότερο πολιτικός παρά ανεξάρτητα αγωνιστικός. Αυτό είναι το αποτέλεσμα των κομματικών ουρών.. Τα κόμματα, θέλουν να ελέγχουν τα πάντα για να εισπράττουν τα εύσημα όταν κάνουν αντιπολίτευση ή να μειώνουν την συνδικαλιστική αποτελεσματικότητα όσο το δυνατόν περισσότερο, όταν έχουν κυβερνητικό ρόλο. Τα συνδικάτα, τα οποία διαφέρουν κατά πολύ από κλάδο σε κλάδο, στη πλειοψηφία τους είναι υποταγμένα σε αυτό το στημένο παιχνίδι και πάντα εις βάρος των εργαζομένων που εκπροσωπούν.
Μπορεί όλα αυτά να φαντάζουν παράλογα, αλλά είναι η νοσηρή πραγματικότητα. Τα κόμματα έχουν καταφέρει να διασπάνε κάθε φορά τους συνδικαλιστές σε ομάδες. Οι διαφωνίες αντί να αφορούν τους τρόπους διεκδίκησης ή υπεράσπισης δικαιωμάτων, αφορούν τα ίδια τα ζητούμενα. Τα κόμματα στην ουσία, αποφασίζουν για το ποια γραμμή θα ακολουθηθεί. Ο εργαζόμενος φυσικά, ενώ είναι θιγμένος από αυτές τις περίεργες ζυμώσεις…, έχει και ο ίδιος ευθύνη. Ποτέ δεν απαίτησε να αλλάξουν τα καταστατικά και γενικότερα τα κριτήρια, ώστε να διαχωριστεί ο αγώνας τους από τα εξαρτημένα πολιτικά συμφέροντα. Μάλιστα, οι ίδιοι εργαζόμενοι, τις περισσότερες φορές πέφτουν στη παγίδα της κομματικής γραμμής, μιας και οι ίδιοι αναπόφευκτα είναι πολιτικοποιημένα ενεργά μέλη και πολίτες. Δέχονται ακόμη και πολιτικές παρεμβάσεις συνήθως όταν έρχεται η ώρα που με τη ψήφο τους καλούνται να εκλέξουν τους επόμενους συνδικαλιστές εκπροσώπους τους. Ψηφίζουν πρόσωπα που τα στηρίζουν κομματικά γραφεία, δηλαδή ανθρώπους που δεν έχουν δική τους άποψη αλλά και που δεν είναι ικανά να αγωνιστούν ενάντια σε μια κυβέρνηση που θα τύχει να απαρτίζεται από τους δικούς τους πολιτικούς. Και κάπου εκεί, μπαίνει στη μέση και το ατομικό συμφέρον. Αυτό αφορά κυρίως την άνοδο και το πέρασμά τους στις εξουσίες. Από συνδικαλιστές, γίνονται βουλευτές, νομάρχες, δήμαρχοι, νομαρχιακοί και δημοτικοί σύμβουλοι, ανώτερα μέλη πολιτικών παρατάξεων και πάει λέγοντας.
Αυτός ο ξεπεσμός, έχει τα αίτιά του στη βάση. Το εκλογικό σώμα, έχει εκπαιδευτεί να κοιτάει τις ταμπέλες κι όχι τις ικανότητες ενός ανθρώπου. Είναι σα να έχουμε έναν Παναθηναϊκό και έναν Ολυμπιακό και έναν που δεν είναι οπαδός και πρέπει να ψηφίσουμε κάποιον από τους τρεις. Αν ο ικανότερος είναι ο ανεξάρτητος, δεν έχει καμιά ελπίδα, μιας και οι Ολυμπιακοί και οι Παναθηναϊκοί, θα τρέξουν να στηρίξουν ο καθένας την ομάδα του, ψηφίζοντας εκείνους που είναι τοποθετημένοι… Οι ίδιοι όμως αυτοί εργαζόμενοι, φωνάζουν για ανικανότητα των συνδικαλιστικών φορέων τους και ως πολίτες γενικότερα, απαξιώνουν αυτούς τους ανθρώπους. Ανθρώπους που είτε οι ίδιοι έχουν ψηφίσει με κομματικά κριτήρια είτε επέτρεψαν να εκλεγούν με την αποχή τους από τις εκάστοτε συνδικαλιστικές εκλογές.
Με αυτά και αυτά, φτάσαμε ο συνδικαλισμός να έχει δυο τεράστιες πληγές. Η μια όπως είπαμε είναι οι κομματικές παρεμβάσεις και η δεύτερη είναι η ηττοπάθεια που προκάλεσε ψηφοφόρους και εκπροσώπους η απαξίωση του θεσμού. Φτάσαμε οι συνδικαλιστικοί αγώνες, να έχουν το σκεπτικό «να σώσουμε ότι μπορούμε» και δεν υπάρχει πλέον ίχνος διεκδίκησης. Τα δικαιώματα των εργαζομένων εξαφανίζονται συνεχώς και καθημερινά. Από την άλλη οι συνδικαλιστές χωρισμένοι και διαιρεμένοι, έτσι όπως εξυπηρετεί το κατεστημένο, είναι ανήμποροι να συσπειρώσουν τους ανθρώπους των κλάδων τους και «πέφτουν» εύκολα θύματα των καναλιών και των ραδιοφώνων που ελέγχονται από πολιτικές δυνάμεις. Όπως καταλαβαίνετε, είναι πάρα πολύ δύσκολο να εξηγήσεις πλέον την όλη κατάσταση σε έναν πολίτη και να τον διαφωτίσεις σχετικά με τους πραγματικά υπευθύνους. Να του δώσεις να καταλάβει ότι αν πάψει να ανακατεύει τη πολιτική με τα συνδικαλιστικά και αν πάψει να βάζει ταμπέλες ή να φτιάχνει ταμπέλες, θα λυθεί ο γόρδιος δεσμός την άλλη μέρα. Αυτό μοιάζει ακατόρθωτο, μιας και θα πρέπει να ανταγωνιστείς όλους αυτούς που μιλούν στη τηλεόραση και λένε ακριβώς τα αντίθετα. Εχθές έλεγε και μια κυρία ενός κόμματος, ότι οι συνδικαλιστές πρέπει να έχουν πολιτική άποψη και ότι πρέπει να επιτρέπουν στα κόμματα να τους στηρίζουν. Αυτές οι απόψεις δεν είναι φυσικά αποκλειστικότητα της συγκεκριμένης κυρίας, αλλά όλων των πολιτικών, που είτε κρυφά είτε φανερά, παρεμβαίνουν στα συνδικαλιστικά δρώμενα.
Αν αναλογιστεί κάποιος ότι μέχρι τώρα το υπάρχων πολιτικό κατεστημένο, έχει ευνοήσει κυρίως τους έχοντες και κατέχοντες, παρά τους εργαζόμενους και φτωχούς πολίτες, τότε μπορούμε να καταλάβουμε γιατί τα κόμματα δεν αφήνουν τους συνδικαλιστικούς φορείς ανεξάρτητους και αυτόνομους. Αυτό στοιχειοθετείται εκ των αποτελεσμάτων κι όχι από τις επιμέρους φωνασκίες τους. Αν για παράδειγμα η κομματική γραμμή επιβάλει μια απεργία και αυτή η γραμμή περάσει σε έναν συνδικαλιστικό φορέα, περισσότερο ευνοείται το κόμμα που κρύβεται από πίσω παρά ο συγκεκριμένος κλάδος που δήθεν αγωνίζεται. Αυτό συμβαίνει διότι μέσα στους κλάδους, υπάρχει όπως είπαμε αντίπραξη αλλά και διαίρεση. Έτσι σπάνια επωφελείται ο κλάδος, περισσότερο από το κόμμα που υποκινεί ενέργειες ή απραξίες. Έπειτα, στη κορυφή των εκπροσώπων, είναι δύσκολο να καταλάβει τι συμβαίνει ο εργαζόμενος. Αν ένας συνδικαλιστής πρόεδρος έχει υποχωρήσει σε κάτι ή αν προχώρησε δυναμικά, είναι άγνωστο για τους πολλούς. Αν ο βουλευτής του είπε, περίμενε λίγο και θα δούμε ή αν του είπε, τώρα ξεσηκωσέ τους…
Αν υποθέταμε ότι είχαμε ανεξάρτητο συνδικαλισμό, πολύ πιθανόν να είχαμε και μια ενιαία εκπροσώπηση ως εργαζόμενοι. Οι κλάδοι θα είχαν συνεργασία και ανεπηρέαστα θα είχαν μεγαλύτερο συγχρονισμό στις κινήσεις τους. Δε θα απεργούσαν για παράδειγμα ένας σήμερα κι ένας τον άλλο μήνα. Θα υπήρχε η δυνατότητα μέσα από συνεννόηση να παραλύσουν τα πάντα την ίδια μέρα. Η πραγματική δύναμη των εργαζομένων θα μετουσιωνόταν σε πράξη. Σήμερα με τα μνημόνια και όλες αυτές τις εθνικές παραχωρήσεις, πιαστήκαμε στον ύπνο. Από τη μια βλέπουμε πολιτικούς να συμβιβάζονται και από την άλλη συνδικαλιστές να κοιμούνται… Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τα φαινόμενα διαφθοράς που αφορούν και πολιτικούς και συνδικαλιστές, τότε έχουμε την εξήγηση για την γενική απαξίωση.
Καλείτε λοιπόν σήμερα ο πολίτης να απαντήσει για όλα αυτά. Κακώς. Δε θα έπρεπε να καλείται να απαντήσει, αλλά να πράξει. Για τη πολιτική τα έχουμε πει, ας μην τα επαναλαμβάνουμε. Για τους συνδικαλιστές όμως θα τα πούμε τώρα. Η πράξη που καλείται να κάνει ο εργαζόμενος, ο οποίος σε λίγο θα είναι και είδος προς εξαφάνιση με τόση ανεργία, πρέπει να είναι η καταψήφιση κάθε πολιτικοποιημένου υποψήφιου εκπροσώπου του και φυσικά η στήριξη σε εκείνους που θέλουν πραγματικά έναν καθαρό και ανεξάρτητο συνδικαλιστικό αγώνα. Επίσης, αυτό πρέπει να συνδυαστεί και με τα υπόλοιπα κριτήρια, όπως αυτά της τιμιότητας και της ανιδιοτέλειας. Ο δρόμος για κάτι τέτοιο, δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Όπως έχουμε πει πολλές φορές όμως, για να αλλάξει κάτι πρώτα πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Αν θέλουμε εκπροσώπους κι όχι μαριονέτες, είτε σε πολιτικό είτε σε συνδικαλιστικό επίπεδο, ας αλλάξουμε και επιλογές.

ΠΗΓΗ  ΑΝΑΠΟΔΟΣ